İstiklal Harbi öncesi Osmanlı Devleti’nde özellikle Doğu ve Güney Doğu Anado- lu’da toprak - insan ilişkileri feodal düzen içindeydi. Aşar Vergisi ve bu uygulama- nın ortaya çıkardığı mültezimlik tarımda modernleşmeyi engellemişti. Ulaşım ve haberleşme yetersizliği çiftçinin içe dönük üretimle yetinmesine yol açmıştı. Bitlis ve Diyarbakır’da 51 ve daha büyük dönüm toprağı işleyenler egemen iken Batı Anadolu da ise işletme büyüklükleri küçülmekte ve piyasaya yönelik üretimde ar- tış görülmektedir. Miras yoluyla toprağın paylaşılması nedeniyle ekilebilir toprak- lar küçülmekteydi.

Bağımsızlık Savaşı sırasında kullanılabilir tek ulaşım aracı demiryoluydu. Bunların yapımı ise yabancı sermayenin denetiminde ve kendi çıkarlarına göre olmuştur. Örneğin demiryolu hatları kurulurken hep kıyılar yani Akdeniz ve Ege tercih edilmiş ve buradaki hatlar başkent İstanbul’a bağlanmamıştır. Böylece merkezî yönetimin ülkenin tümüne ulaşması ve güçlenmesi önlenmiştir. Verilen üç seçenek de doğru ifade edilmiştir. 

Sivas Kongresi, her şeyden önce katılan delegeler ve bütün ülkeyi kapsayan kararlarıyla, millî bir nitelik taşımaktadır. Amasya Tamimi ve Erzurum Kongresi’nde alınan kararlar burada genişletilmiş ve Millî Mücadele’nin programı niteliğinde olan “Misak-ı Millî” ana hatlarıyla burada şekillenmiştir. Millî Mücadele’nin amaç ve hedeşerinin ortaya konduğu Kongre’de, millî iradeye sıkça yapılan atışar, “İrade-i Milliye” adlı gazetenin çıkarılması, Temsil Heyeti’nin genişletilmesi uygulamaları, Türk Demokrasi tarihinde önemli bir gelişmeyi de ifade etmektedir.

Türkiye Büyük Millet Meclisine katılan üyelerin; %34,2’si sivil bürokrasiden, %24’ü serbest meslek sahiplerinden, %13,2’si askerlerden, %8,6’sı din adamlarından, %12,7’i yerel yönetimlerde görev almış üyelerden, %4’ü doktor ve eczacılardan, %1,2’si aşiret reislerinden, %1’i teknik elemandan oluşuyordu. Bu da TBMM’nin tüm halk kesimini temsil ettiğini gösteriyordu.

1919'da ülkemizde kurulan Banco Commerciale İtaliana, Türkiye’deki şubelerini 1977 yılında tasfiye etmiştir.