Allah Resûlü pek çok vesîleyle Kur’ân âyetleri tefsir etmiştir. Ancak ders verir bir tarzda âyetleri açıklamak yerine, fırsat düştükçe ve gereği kadar açıklamada bulunmuştur. Bazen bir âyet-i kerîmeyi okurken kendiliğinden açıklar, bazen muhataplarından birinin veya Müslüman olmayan bir kimsenin sorusuna cevap vermek üzere gerekli açıklamaları yapar, bazen ortamın gereği olarak bir âyeti izah eder, bazen muhteva uyumu sebebiyle bir hadisin sonunda ilgili âyete işarette bulunur, bazen de bir sözünün ardından ona uygun âyeti hatırlatmak suretiyle âyetleri açıklardı. Bu açıklamalar bazen çok kısa bir âyetteki kapalılığı anlaşılır kılmaktadır. Sünnetin Kur’ân’ı tefsiri sadece hadisler yoluyla değil, bazen Sevgili Peygamberimizin, âyetin âyetle tefsirine işaret etmesi ve bizatihî kensinin âyetler arasındaki irtibatı kurması şeklinde de gerçekleşmiştir. Bu tür uygulamaların her biri Hz. Peygamber’in sünneti ile Kur’ân arasındaki vazgeçilmez irtibatı ortaya koymaktadır. Esasen, Kur’ân’ın doğru bir şekilde anlaşılması âyetlerle hadisler arasındaki bu tür anlam ilişkilerinin kurulmasıyla mümkündür. Bu sebeple âyet okunurken, ilgili hadis, hadis okurken de ilgili ayet düşünülmelidir.

hadislerin tüm toplumlar ve kültürler ve anlayışlar açısından varolan farklılıkları birleştiren öğreticiliği ile Kur'an'ın anlaşılmasına katkısı ümmetçe tasdik edilmiştir. 

Ebû  Hanîfe,  Ca‘fer  es-Sâdık,  el-Evzâî,  Mâlik,  eş-Şâfiî, Ahmed b. Hanbel gibi ilk dönem hadis ve fıkıh âlimleri, ortaya koydukları ictihad  çalışmalarıyla  rivâyet-dirâyet  bütünlüğünün  pratiklerini  göstererek birer  mektep  açmışlardır.  Ebû  Ca‘fer  Tahâvî’nin  Şerhu  ma‘âni’l-âsâr, Râmhürmüzî’nin  (v.  360/971)el-Muhaddisü’l-fâsıl,  İbn  Abdilberr’in  et-Temhîd,  Gazzâlî’nin  (v.  505/1111)  Kânûnu’t-te’vîl,  Muhammed  Gazâlî’nin (v. 1416/1996) es-Sünnetü’n-nebeviyye beyne ehli’l-fıkh ve’l-hadîs ve Yûsuf Karadâvî’nin  Keyfe  neteâmelu  maa’s-sünneti’n-nebeviyye  adlı  eserleri,  hep aynı çabanın ürünleri olarak ortaya çıkmıştır.

Kur'an-ı Kerim dünyevi ve uhrevi her konuda Hz. Peygamber'i evrensel ve yegane hayat modeli olarak sunar.

Kur’ân-ı Kerîm’de Hz. Peygamber’e itaat edilmesini emreden birçok âyet bulunmaktadır. Bu âyetlerin birinde şöyle buyrulmaktadır: " De ki, Allah’a itaat edin, Resûlüne itaat edin. Eğer sırt dönerseniz bilin ki Peygamber kendi görevinden siz de kendi yükümlülüğünüzden sorumlu olursunuz. Fakat ona itaat ederseniz doğru yolu bulursunuz. Yoksa Peygamber’in (s.a.v.) görevi açıkça tebliğ etmekten başka bir şey değildir (Nur, 24/54). Âyet-i kerîmede Allah Resûlü’ne itaat edilmesinin gerekliliği açıkça vurgulandığı gibi, bu durum, doğru yolu bulmanın bir şartı olarak da ifade edilmiştir. Başka bir âyette ise “Kim Resûle itaat ederse Allah’a itaat etmiş olur" (Nisa, 4/80) buyrularak Hz. Peygamber ile Allah’a itaat birlikte zikredilmiştir. Çünkü Hz. Peygamber’i insanlara dini tebliğ etme vazifesini veren ve onu elçi olarak görevlendiren Allah’tır. Dolayısıyla elçiye itaat etmeyip onu reddetmek bir anlamda elçiyi gönderen makama saygısızlık etmektir ki, bunu yapan bir şahsın iman dairesinde kalamayacağı açıktır (Elmalı, Kur’ân Dili, II, 305). Buna göre Allah ve Resûlü’ne itaat etmek ebedî hayatta kişiyi kurtuluşa (Nur, 24/52); ona itaatsizlik ise cehenneme götürecektir (Nisâ, 4/115).

Hadis kaynakları, Hz. Peygamber’in söz ve fiillerinin yanı sıra, takrîrlerini yani sahâbenin Hz. Peygamber’in huzurunda yaptığı ve reddedilmeyen/onaylanan davranışlarını; sahâbe ve tâbi‘un sözlerini de içerir. Dolayısıyla, sünnetin en önemli dayanağını teşkil eden hadis kaynakları ilk nesillerin sünnet anlayışı için de başvurulması gereken ilk ve öncelikli kaynağı teşkil etmektedir.

Garîbü’l-hadîs, hadis metninde geçen ve az kullanıldığından anlaşılması güç olan lafızları konu edinen garip kelimeler bilgisidir. Garîbü’l-hadîs, zengin lugat bilgisine ihtiyaç duyar. Söz konusu lafızların oluşturduğu garîbü’lhadîs kitapları, adeta Peygamber’in (s.a.v.) kullandığı kelimelerin lugatı olmaktadır.