Gıybetin, koğuculuğun, yalancılığın kötü olduğunu inanmak Kur’an’da yer almaları sebebiyle inanç esaslarıyla bağlantılı, ama bunlardan sakınmak ahlâkî birer görevdir. Ahlâkî bir hüküm olmalarına rağmen bunları inkâr eden İslâm’la alakasına zarar verirken buna uymayan kişi sadece ahlâksızlıkla itham edilebilir. Doğru cevap E'dir.

Söz, beden ve servet yoluyla yapılan ibadetlerde gösterişe yer veren kimseye riyakâr veya mürai denilir. Bu tür kötü karaktere sahip olan kimseler herhangi bir iyi davranışı Allah’ı hoşnut etmek için değil, insanların beğenisini kazanmak için yaparlar. Amaç insanlar üzerinde manevi nüfuz, şan, şöhret ve dünyevi çıkar elde etmektir. İslam inancında bunun adı “gizli şirktir” (Tirmizi, “Hudud” 24).

İnanç esaslarını kabul eden insanları dinî davranış bakımından dört gruba ayırmak mümkündür. Bunlar Allah’a karşı sorumluluk bilinci taşıyanlar, Allah’ı görüyor gibi içtenlikle hareket edenler, günah işleyenler ve riyâkâr davrananlardır.

B seçeneğinde münafığın, C seçeneğinde müşriğin, D seçeneğinde fasığın ve E seçeneğinde muhsinin tanımı yapılmıştır. A seçeneğinde ise mürainin doğru tanımı yapılmıştır. Bu tür kötü karaktere sahip olan kimseler herhangi bir iyi davranışı Allah’ı hoşnut etmek için değil, insanların beğenisini kazanmak için yaparlar.

“Mü’minler ancak o kimselerdir ki; Allah anıldığı zaman kalpleri ürperir. Onun âyetleri kendilerine okunduğu zaman (bu) onların imanlarını artırır. Onlar sadece Rablerine tevekkül ederler. Onlar namazı dosdoğru kılan, kendilerine rızık olarak verdiğimiz şeylerden Allah yolunda harcayan kimselerdir. İşte onlar gerçekten mü’minlerdir. Onlara, Rableri katında yüksek mertebeler, bağışlanma ve cömertçe verilmiş rızık vardır” (el-Enfâl 8/2-4).

Yukarıdaki âyette korku anlamına gelen “vecel” ile güvenmek/dayanmak anlamına gelen “tevekkül” kavramları işlevsel anlamda kalbin amellerinden; namaz ve zekât ise organların amellerindendir.