Fitne kelimesinin aslı olan f-t-n kökünden türeyen kelimelerin Kur’ân-ıKerîm’de geniş bir kullanım alanı bulunmaktadır. Kur’ân’da elli sekiz âyetteyer alan f-t-n kök ve türevleri toplam altmış defa tekrar etmektedir.

“Sizden hiçbiriniz Allah’a hüsnü zanda bulunmadan ölmesin!”

“Müminler, bir binanın taşları gibi birbirlerini tutarlar.”

“Kardeşini, hoşlanmayacağı bir şekilde anmandır”

ومن يطع الله ورسوله ويخش الله ويتقه فاولئك هم الفائزون /“Kim Allâh’a ve Elçi’sine itaat eder, Allâh’a içten ürpererek saygı duyar ve O’na karşı gelmekten sakınırsa, işte kurtuluşa erenler onlardır.” (Nûr, 24/52) Bu âyette “tâat”, “haşyet” ve “takvâ”nın zikredildiğini belirten Fîrûzâbâdî: “Bu üç kavramın yan yana zikredilmiş olması da gösteriyor ki, takvâ’nın hakikati ‘tâat’ ve ‘haşyet’in dışındaki bir mânâdır ki o da, kalbi günahlardan temizlemektir, haramlardan sakınmaktır.” demektedir. (Fîrûzâbâdî, trz.). s 167

Kur’ân’da “takvâ” kelimesi, daima dinî ve manevî anlamda kullanılmıştır. Fakat yine de korkulan şey arasına bir “engel koyma” anlamı vardır. Ayrıca gelmesi muhtemel olan tehlike fizikî bir tehlike değil, uhrevî bir tehlikedir. Yani Allâh’ın şiddetli cezası gibi bir tehlike. Bu durumda “ittikâ”, insanın ilâhî azap ile kendisi arasına, ruhunu azaptan koruyacak iman ve itaati koyması demektir. Bu korkunun giderek ahiret korkusuyla açık bir bağı kalmamıştır. Daha ziyade “dindarlık” mânâsına gelmektedir. Dolayısıyla bu durumda “havf” ile bir ilgisi yoktur. Bu sebepten Kur’ân’da “muttakî” kelimesi; çoğu kez kâfirin karşıtı olan “zâhid mü’min” (Nisa, 4/131) anlamındadır. S 175

“Takvâ” ve “ittikâ” kelimeleri, doğrudan “korku” anlamına gelmemekle birlikte, tamamen “korku”dan da hâlî olmadıkları içindir ki, bazen “havf” ve “haşyet” anlamında, bazen de hem “havf” hem de “haşyet” kelimeleri,

“takvâ” mânâsında kullanılmıştır. “Takvâ”; “havf, haşyet, işfak, rahbet, vecel” kelimelerinin yansıttığı anlamlarla örtüşmekle birlikte, onlardan farklı bir anlamda; özellikle “kâmil mü’min” in, Allâh’ın varlığının bilincinde olması ve bunun da “kâmil mü’min”de bir yaşayan canlı bir şuur haline gelmesi demektir. S 178

Bedevi Araplar Müslüman olmalarını ranta dönüştürmek istiyorlardı. Oysa onlar müslümanlıkları ilan etmekle yeterince kazanç elde etmişlerdi: Güvenliklerini sağlamışlar, mallarını koruma altına almışlardı. Bunu da onlara, Allah ve rasülü sağlamıştı. Eğer başa kakacak biri varsa, bu, ancak Allah olurdu. C¸ünkü onlara doğru yolu göstermiş, kitap ve peygamber göndermişti. Dolayısıyla insanlara şunu söylüyordu: Eğer iman ettik sözünüze sadıksanız, böyle bir davranıştan uzak durunuz.

Bundan sonra yapılacak herhangi bir şey kalmayınca O bir peygamberolarak üzerine düşeni yapmışve sonunda da dua ve niyaz da bulunmuştur.Sonuçta o, gördüğü eziyet ve çektiği sıkıntıların etkisiyle onlara bedduadabulunmaktan kendini alamamıştır. Bu da ilk bakışta zihinlerde bir intikamduygusu zannını uyandıracağı için, Nûh (as)’un bağışlanma talebindebulunmuş olabileceği ihtimalini de akla getirmektedir. O nitekim kendisinden beklenen hayır duayı kendisi, anne-babası ve inananlar için yapmaktan geri durmamıştır. Çünkü onun asıl misyonu bu idi. Belki onların bedduaları da bir tespit ve bir hikmetin neticesi idi. Çünkü ondan sonra gelen Musa (as)’nın, Firavun ve ileri gelenlerin maddi imkânları ile ilgili serzenişi de buna benzer bir durumdur. Buna göre zalimlerin zulümlerinden ötürü helak edilmeleri sırf hatalarının ve işledikleri günahlarının bir sonucu olması itibari ile bu suçu işleyenlerin kim olursa olsun helakinin istenmesinde hiç de şaşılacak bir yön yoktur. Dolayısı ile Nûh (as) da kıyamete kadar soyundan gelen müminlere bağış dilediği halde, zalimler için helâk talebinde bulunmuştur. Öyle ise inanmayanlar için beddua olabileceği gibi, inananlar için hiçbir zaman beddua düşünülemez. Onlar için her zaman hayır dua ile mükellefiz. Bunun herkes için önemli olmakla beraber davetçi için daha da önem arz edeceği muhakkaktır. Onun ruh dünyasında duaların farklı bir yeri olmalıdır. O her zaman ibadet halinde, doğru ile yanlışın muhasebesi içerisinde, Yaratanı ile gönül birlikteliğini sürdürme bilincini muhafaza etmek mecburiyetinde olduğunun farkında olmalıdır.

Kur’ân’da geçen, “/alâka”, “ ğarâm”, “hanân”, “hevâ”, “hullet”, “sababe”, “şeğaf”, “ vudd” gibi “sevgi” anlamına gelen bütün bu kelimeleri “sevgi semantik/kavram alanı”nda toplayan ve “-Ha-Be-Be” kökünün de bir türevi olan “hubb” kelimesini esas alarak, bu kelimenin semantik analizini ve neticede semantik tanımını yapacağız. Çünkü “hubb” kelimesi, Kur’ân’da “sevgi” kavramının anahtarkelimesidir. Birazdan da görüleceği gibi, Kur’ân’ın “sevgi” mesajları genellikle “hubb” kelimesiyle ifade edilmiştir. Dolayısıyla, Kur’ân’da geçen sevgi ile alâkalı kelimeler, “hubb” kelimesinin “semantik alan”ı içerisinde mütalaa edilmelidir.

Ayette emredilen davranış şöyledir:

"Eğer müminlerden iki grup savaşırlarsa, hemen aralarını bulun, barıştırın. Şayet birisi diğerine karşı azgınlık ediyorsa, Allah’ın emrine, kanununa dönünceye kadar azgınlık edenle savaşın. Eğer dönerse, adaletle aralarını düzeltin, adaletli olun. Kesinlikle Allah, adaletle davrananları sever. Hucurat 9."

Dinin terim anlamı ile ilgili olarak da şunları kaydedebiliriz. 1. Din akıl sahiplerini peygamberlerin bildirdiği gerçekleri benimsemeye çağıran ilahi bir kanundur. 2. Din, akıl sahibi insanları kendi tercihleriyle bizzat hayırlı olan şeylere götüren ilahi bir kanundur. 3. Din, akıl sahiplerini kendi iradeleriyle şimdiki halde salaha gelecekte felaha, kurtuluşa sevkeder.  4. Din insanın kainattaki varlıkları müşahade ederek duyular üstü ilahi gerçekleri kavramasından ibarettir.

Kur'an'da fitne kavramının anlamını karşılayan ve saptırmak, ayartmak, aldatmak, mahrum bırakmak, zarar vermek, döndürmek, yüz çevirttirmek, azdırıp doğru yoldan uzaklaştırmak anlamlarında kullanılan kelime iğva kelimesidir

Ra^gıb İsfaha^ni^ de “Alla^h’tan korkmak”dan maksadın “Aslan, kurt v.b. yırtıcı bir hayvandan korkmak” denildiğinde akla gelen bir korku türü olmadığını; bila^kis “Alla^h’tan korkmak” ile kastedilen şeyin, isyanlardan uzak durmak(Alla^h’a karşı gelmemek ve O’na) itaati seçmek olduğunu belirtmiş ve bundan dolayı, günahları terk etmeyen kişinin, “Alla^h’tan korkan” olarak kabul edilmediğini zikretmiştir.