Birini ayartmak, azdırmak, saptırmak anlamından hareketle şeytana “fitneye düşüren” anlamında el-fâtin ve el-fettân (çoğulu füttân) denilmiştir. Eûzü mine’l-fettân “şeytandan Allah’a sığınırım” cümlesinde geçen el-fettân bu anlamda kullanılmıştır. Bilindiği üzere Şeytân, ayartmak ve aldatmak suretiyle insanları hem maddî ve hem de manevî açıdan fitneye düşürür. Çeşitli türevleriyle birlikte Kur’ân'da çokça tekrarlanan fitne kavramının en bariz özelliği ise kullanıldığı bağlama göre anlam kazanmasıdır. Fitne şeytandan kaynaklandığı zaman, şeytanın insana iğvâ vermesi, ayartması ve baştan çıkarması gibi onun çeşitli hilelerini ifade eder. Fitne ve türevleri bu varlığa nispet edildiğinde olumlu bir anlam ifade etmez.

Düşünme, Yönelme, Ulaşma, Arınma, Kur’ân bütünlüğünü içinde fitne kavramının şeytandan kaynaklandığı zamanki anlamı değildir.

Her üç seçenek de Kur’ân siyâkı/bağlamında “Hubb” kelimesinin anlamlarındandır.

Kıst ; Adl/adalet

Takva; Güçlü birinin himayesine girip korunmak

“Tohum” ya da “tane” kelimesi Arapça’da ve Kur’ân’da Ha-Be-Be” kökü ile ifade edilmektedir. “Ha-Be-Be” kökü, 12 âyette habbe (tane, tohum)” anlamında kullanılmıştır. Bu kökün esas anlamının “bağlanmak, bağlılık” mânâsına geldiği göz önüne alınırsa, tohum da çimlenme aşamasından sonra, toprağa kökleriyle bağlanmakta, topraktan aldığı mineralleri bu kökler vasıtasıyla bitkinin gövdesine, dallarına, yapraklarına, çiçeklerine ve neticede meyveye ulaştırmaktadır. Netice itibariyle, “hubb” kelimesi, bir şeye bağlılığı ve o bağlanılan şeyde sebatı, devamlılığı, kalıcılığı ifade eden bir kelimedir. Tıpkı, bitkilerin devamlılığını sağlayan tohum/habbe gibi, oluşun özü, varlığın ve hayatın varış noktasıdır.

Fitne ile aynı kökten gelen ve Türkçe’de kullanılan meftûn daha çok, birine büyülenmiş gibi gönül veren, âşık, vurgun, tutkun, müptela anlamında kullanılmaktadır. Allâh’ın sevmediği fiillerden özellikle “bozgunculuk yapmak”, “gösteriş yapmak”, “israf etmek”, “büyüklük taslamak”, “kötü söz söylemek” “ihanet etmek” gibi fiiller, evrensel ahlâk ilkeleri açısından da tasvip edilmeyen ve sevilmeyen davranış biçimleridir. Yüce Yaratıcının sayısız maddî ve manevî nimetlerinden ötürü kalbi, dili ve ibadetleriyle şükreden ancak kendi iyiliği için şükretmiş olur. Buna karşın kim de verilen bunca nimetin kadri kıymetini bilmeyip nankörlük ederse, yalnızca kendisine zarar vermiş olur. Çünkü Allah hiçbir şeye ve kimseye muhtaç değildir. Dolayısıyla, onun şükür ve ibadetine de ihtiyacı yoktur. Asıl buna muhtaç olan insanın kendisidir.

Medine’de inmiştir, 18 ayettir. Mushaftaki sıraya göre 49., iniş sırasına göre ise 106. suredir. Surenin fasıla harfleri, nûn ve mim (? , ? )dir. Sure, adını 4. ayette geçmekte olan ve odalar anlamına gelen “el-Hucurât” kelimesinden almaktadır. Surenin ana konusunu, temel ahlaki değerler ve davranışlar oluşturmaktadır.

Cehalet, Arzularının esiri olmak, Gelenek ve göreneklere körü körüne bağlanma, Başkalarına uymak İnsanı inançsızlığa sürükleyen hususlardır. 

Dalâlet kelimesi sözlükte, gizlemek, kaybolmak, zayi olmak, batıl ve hükümsüz olmak, sapmak, doğru yolu bulamamak, unutmak ve kaybetmek anlamlarına gelmektedir. Dalâlet kelimesi, hidayet sözcüğünün karşıtı olup, dini literatürde de; doğru yoldan kasten veya unutarak, bilerek veya bilmeyerek sapmak demektir. Dalâlet, gafletle başlar, şaşkınlıkla devam eder ve yoklukla biter. Aslında hissedilen maddi yoldan sapmayı ifade etse de sonradan maneviyatta ve akılla bilinen şeylerde meşhur ve dindeki sapkınlığın da ifadesi olmuştur. 

Doğru cevap C'dir.

“?-?-?/Ha-Be-Be” kökünün “Uhibbu, Yuhibbu, Tuhibbu, Habbebe, Ahbebe” gibi diğer fiil türevlerinin geçtiği âyetlerde, insanın fıtrî olarak dünyayı, dünyanın güzelliklerini, hayrı (Bakara, 2/216; Sa’d, 38/32; Kıyame, 75/20; İnsan, 76/27); sahip olduğu şeyleri sevdiği (Bakara, 2/177; Âl-i İmrân, 3/92, 152; Tevbe, 9/23,24; Fecr, 89/20) ve bunlara bağlandığı zikredilmektedir. İnsanın kadınlara, oğullara, zenginliğe (Âl-i İmrân, 3/14; Yûsuf, 12/30), yiyeceğe (İnsan, 76/8) bağlılılığını da vurgulayan âyetlerin yanısıra insanın övülmeyi (Âl-i İmrân, 3/188) sevdiğini belirten âyetler de mevcuttur.

Doğru cevap E'dir.

“Sevgi” ile “korku”nun bir arada telakkî edilmesi, iki farklı kavramın bir arada düşünülmesi demek değildir. Sevgi, nasıl Allâh’a inanıp, O’nu tanımanın, marifetin bir sonucu ise, korku da bu bilginin tabiî bir sonucudur. Mü’minler için ne bu dünyada ne de âhirette korku vardır. Onlar Allâh’a derin bir saygı duydukları için, bu saygı, ta’zîm ve hürmetten dolayı, kalplerinde bir ürperti (iclâl) ve korku (heybet) duyarlar. Sevgi nasıl birleştirici bir rol üstlenen duygu ise, nefret de bunun tam aksine ayırıcı, uzaklaştırıcı bir duygu, bir ruh halidir. Bir başka deyişle sevgi reaksiyonunun zıddı nefrettir. Kin ve nefret gibi duygular, olumsuz, yapıcı olmayan sevgilerdir. Çünkü bundaki sevgi duygusu ile nefret edilen şeyin iyiliği değil, kötülüğü istenir ve o şeyin/kimsenin kötü duruma düşmesinden haz duyulur.

Fatihanın 7 ayetli bir sure olduğunda fikir birliği vardır. Cevap E şıkkıdır.