Ortodoksi, genellikle egemen yaygın anlayış için kullanılmıştır. Yani, kendini çoğunluğun inancını ifade eden merkezi din anlayışıyla ve egemen siyasal güçle özdeşleştiren dinsel yorum, asıl doğru öğretiyi savunduğu ve doğru ve kanonik inançların temsilcisi olduğu iddiasıyla ortodoks olarak tanımlanmıştır. Bu durumda merkezi din anlayışının dışında kalan görüş ve akımlar ise heterodoksi olarak görülmüştür. Yani ortodoksi ve heterodoksi birbirine zıt kavramlar olup, heterodoksi, farklı dinsel gelenekleri değil, belirli bir gelenek içerisindeki farklılaşmayı ifade etmektedir.

Hz. Muhammed’in söz, fiil ve davranışlarını anlatan ifadelere hadis denmektedir. Hadisler, İslâm’da Kur’an’dan sonra en önemli dini kaynaktır. Müslümanlar, Kur’an’daki bazı ifadelerin açıklamasını veya Kur’an’da yer almayan bazı konularda Hz. Peygamber’in açıklamasını ve tavrını hadislerden öğrenmektedir.

Kur’an-ı Kerim’in Hıristiyanlığı ifade etmek için kullandığı “nasârâ” kelimesi ise, yaygın olan kanaate göre Hz. İsa’nın doğum yeri olan Kudüs yakınlarındaki “Nâsıra” kasabasına istinâden kullanılan bir isimdir. Hz. İsa bütün hayatı boyunca “Nâsıralı” adıyla anılmıştır. Nâsıra’ya ya da “Nâsûriye’ye mensup olan anlamında “nasrânî” kelimesi kullanılmış, dolayısıyla Hz. İsa’nın yolundan gidenlere de “nâsıralılar” denilmiş, Kur’an-ı Kerim de bu ismi tercih etmiştir.

Havarilerin isimleri sıralanırken hep en başta yer alan Simun Petrus’un Pavlus öncesi dönemde yayılma konusunda en etkili isim olduğu anlaşılmaktadır. Yeni Ahid’de Pentikost gününde onun konuşmasını dinleyen 3000 kişinin Hz. İsa’ya inanıp vaftiz oldukları belirtilmektedir. Bu ihtida olayından sonra Petrus, ilk Mesih topluluğunun en büyük önderlerinden birisi olmuştur.

İslam dinini tebliğ eden Hz. Muhammed’dir.  

İslâm dinini tebliğ eden Hz. Muhammed, 571 yılında Arabistan Yarımadası’nda Mekke şehrinde dünyaya geldi. Babasının adı Abdullah, annesinin adı Amine’dir. Babası, Hz. Muhammed’in doğumundan birkaç hafta önce ölmüş, ailenin bakımını dedesi Abdülmuttalib üstlenmiştir.

Cebrail, Mikail, Azrail ve İsrafil, İslâm’da dört büyük melek olarak bilinir. Cebrail, Allah’dan aldığı ‘vahyi’ yani mesajı peygamberlere ulaştıran ve büyük meleklerin en önemlisi kabul edilen melektir. Bu nedenle Cebrail’e ‘Vahiy Meleği’ de denmektedir.

Zâtî sıfatlar 6 tanedir ve şunlardır: Vücut (yokluğu düşünülemez olan), Kıdem (varlığının başlangıcı olmayan), Bekâ (varlığının sonu olmayan), Vahdaniyet (benzeri olmayan anlamında tek olan), Muhalefetün Li’l-Havâdis (yaratılmışlara benzemeyen), Kıyam Binefsihî (varlığı için başkasına muhtaç olmayan). Tekvin ise Allah’ın Subûtî sıfatlarından olup ‘herşeyi yaratan’ anlamına gelmektedir.

Mişna, Tevrat’ta genellikle dağınık halde yer alan hükümlerin yanı sıra, bu hükümlere yönelik ilave açıklamaların sistematik olarak ele alındığı bir nevi şeriat kitabı niteliğindedir. Dili İbranice’dir ve altı bölümden oluşmaktadır: Zeraim (zirai uygulamalar), Moed (bayramlar), Naşim (kadınlar, nikah ve evlilik), Nezikin (sivil ve cezai hükümler), Kodaşim (Mabedle ilgili uygulamalar) ve Tohorot (Ritüel temizlik). Gemara ise Mişna da özet biçiminde ele alınan ve kimi zaman kapalı kalan hükümlerin açıklanmasıdır.

İslâm'da iman edilecek temel hususlar 6 başlık altında toplanmaktadır. Bunlar: Allah'a iman, meleklere iman, kitaplara iman, peygamberlere iman, ahiret gününe iman ve kadere imandır. Bunların tamamına 'Amentü' de denmektedir. İman, iman esaslarını özetleyen 'icmali iman' ve iman esaslarını ayrı ayrı ifade eden 'tafsili iman' diye iki kısma ayrılır. Kelime-i şehadet ve kelime-i tevhid, icmali imandır. Amentüde belirtilen iman esaslarının tamamı ise 'tafsili iman'dır. Kelime-i şehadet: 'Ben Allah'tan başka ilah olmadığına ve Hz. Muhammed'in O'nun kulu ve elçisi olduğuna şahitlik ederim' (Eşhedü ellâ ilâhe illellâh ve eşhedü enne Muhammeden abdühû ve rasûlüh) sözüdür. Kelime-i tevhid ise, 'Allah'tan başka ilah yoktur, Muhammed O'nun elçisidir' (Lâ ilâhe illallah, Muhammedün rasûlüllah) sözüdür.